Pelagia Relewicz – Ziembińska
data urodzenia : 23.10.1896 Poznań
data śmierci : 12.08.1972 Poznań
Pelagia Relewicz – Ziembińska , z Dopierałów, zamężna Ziembińska
Aktorka, śpiewaczka. Była córką Antoniego Dopierały, rzemieślnika i Władysławy z Litkowskich , żoną aktora Włodzisława Ziembińskiego ( ślub 26.06.1920 w Krakowie ). Po ukończeniu szkoły średniej , prywatne lekcje gry scenicznej pobierała m.in. u F.Rylla, K.Kopczyńskiego i M.Janowskiej. W 1913 zaangażowała się do Teatru Polskiego w Poznaniu jako chórzystka. W sezonie 1915/16 pod pseud. Relewicz grała już niewielkie role Maniewiczowa ( Żabusia ), Fruzia ( Damy i huzary ) , a także śpiewała w operetkach. W Poznaniu pozostała do 1919 roku. W lecie tego roku występowała w Kaliszu, a od jesieni 1919 została zaangażowana do Miejskiego Teatru Powszechnego w Krakowie , gdzie pozostała do 1921 roku. W 1921 przeniosła się , wraz z mężem , do Warszawy i na sez. 1921/22 zaangażowała się do t. Wodewil ( występowała też dorywczo w T. Rozmaitości i w t. Qui Pro Quo ). W pierwszej połowie 1924 grała w t. Nowości i t. Stańczyk , w lecie tego roku z objazdowym zespołem operetkowym była m.in. w Siedlcach . Potem występowała w Krakowie w T. Bagatela ( 1924/25 ) i T. im. Słowackiego (1925/26) oraz w Łodzi w T. Miejskim ( 1927 – 29 i sez. 1930/31), T. Letnim ( lato 1931 ). Następnie powróciła do Warszawy ; wiosną 1932 grała dorywczo w Teatrze Narodowym , jesienią tego roku była zaangażowana w T. Artystów , w styczniu 1933 weszła w skład zespołu T. Nowy Momus , w lecie 1933 grała dorywczo w T. Narodowym i T. Letnim, w 1934 występowała w T. Nowa Komedia. W sez. 1934/35 i być może 1935/36 była w T. Miejskich w Łodzi, w 1936/37 w T. Nowym w Poznaniu . W 1937 występowała w warsz. T. Malickiej , w sez. 1937/38 znów w T. Miejskich w Łodzi, 1938 w warsz. Teatrze Kameralnym . Podczas drugiej wojny światowej, przebywała wraz z mężem w Warszawie i pracowała w barze „Znachor”. Po powstaniu warsz. znalazła się w Zakopanem i tam w pocz. 1945 roku grała w T. Artystów rolę Dulskiej ( Moralność pani Dulskiej ). Od kwietnia 1945 występowała w T. Miejskim w Katowicach , w sez. 1945/46 w T. Miejskim w Sosnowcu, 1946 – 49 w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie 1949/50 w T. Powszechnym w Łodzi, 1950/51 w T. Miejskim w Kaliszu, od września 1951 do przejścia na emeryturę w 1963 w T. Dramatycznych w Poznaniu ; także później grywała dorywczo na scenach poznańskich. Występowała często w filmach i w radiu.
Przed II wojną światową grała takie role jak : Violetta ( Kordian ), Harfiarka ( Wyzwolenie ). Wcześnie zaczęła występować w rolach charakterystycznych, np. Gospodyni ( Wesele ), Sędzina ( W małym domku ), Katarzyna ( Polityka i miłość ), Dorota ( Krakowiacy i górale ). Śpiewała również w operetkach i wodewilach , m.in. Alezję ( Lalka wg. E. Audrana ), Dziewannę ( Dzwony kornewilskie ), Stefkę ( Białe fartuszki ). O jej występie w farsie Żoneczka z Variete pisał recenzent : „wniosła na scenę nie tylko ujmującą urodę , lecz również tak odpowiednią w farsie miła lekkość operetkową i jakąś szczerą bezpośredniość humoru”. Po wojnie grała role charakterystyczne , takie , jak : Sybilla ( Pan inspektor przyszedł ), Marta ( Głupi Jakub ), Chomińska ( Szalona Julka). Charakteryzując rolę Idalii ( Dewaluacja Klary ) A.M. Swinarski podkreślał „jej humor, jej inteligentny i czuły sposób prowadzenia dialogu, jej dyskretne wygrywanie międzysłowia”. Występowała też niekiedy w dramatycznych rolach starych kobiet takich , jak : Bernarda ( Dom Bernardy Alba ), Matka ( Zbrodnia i kara ).
Występowała w filmie polskim m.in. Skłamałam, Profesor Wilczur, Ostatnia brygada.
Opracowane na podstawie Słownika Biograficznego Teatru Polskiego t. II
